Tak się jakoś złożyło, że podczas ubiegłorocznych wakacji dość często bywałam na Mazurach. Totalnie zauroczyły mnie wąskie i kręte szosy, zagubione ścieżki wiodące w nieznane, opustoszałe ewangelickie cmentarze i kościoły, które próbuje się doprowadzić do dawnej świetności. Jednym słowem, miejsca, w których turystów jest niewielu ale za to dużo spokoju i jakiejś takiej niesamowitej atmosfery tajemniczości. Może właśnie dlatego tak podobają mi się książki tej autorki. Z nich emanuje klimat starych Mazur, którego trudno szukać w modnych kurortach.
Inga jako mała dziewczynka wyemigrowała wraz ze swą matką do Niemiec. Pozornie wydaje się, że w pełni zaaklimatyzowała się w zachodnim świecie. Ma dobrą pracę, mężczyznę, z którym chce spędzić życie i książkę, którą zamierza napisać. Nie chce słuchać historii rodzinnych, które usiłuje opowiedzieć jej matka. Dalekie Pustniki gdzieś na polskiej ziemi to tylko mgliste wspomnienie i miejsce ze starych fotografii. Los jednak bywa przewrotny i uwielbia płatać figle. Podczas wycieczki do Bretanii całe dotychczasowe życie Ingi wali się w gruzy. Ukochany mężczyzna okazuje się draniem, planowany ślub zostaje odwołany, dodatkowo ujawnia się dziwna choroba, która może być genetycznym spadkiem po nieznanym ojcu. Próbując odciąć się od tej fali niepowodzeń i ulegając prośbom matki, Inga postanawia odwiedzić Pustniki. Co czeka na nią na mazurskiej ziemi? Czy wygaśnie wreszcie klątwa wioskowej znachorki, a biały kwiat ligustru przyniesie szczęście w osobie polsko-niemiecko-francuskiego Michała?
Pogodna choć trudna opowieść o powikłanych losach polsko - niemieckich. O tęsknocie za własnym domem pozostawionym w wyniku trudnych wyborów. I o powikłanych losach ludzi "stamtąd". Choć pozornie żyli w lepszym, bogatszym świecie na zawsze pozostaną w nich małe domki w sztachulec, przydomowe ogródki zaglądające w nisko osadzone okna i konfitury z przydomowej gruszy. I o tym właśnie jest ta książka.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz