"Na ostatniej placówce" Elżbieta z Zaleskich Dorożyńska

Świat dawnych dworów zagubionych gdzieś wśród rozległych i żyznych pól ukraińskich. Świat, który od dawna nie istnieje, a do którego tak często wracamy. Niestety, już tylko we wspomnieniach. Najbardziej lubię czytac te opowieści, które opisują codzienne życie takiego dworu, jego samowystarczalnośc, ludzi, którzy pracowali na jego rzecz, okoliczne ziemiaństwo itd. "Na ostatnie placówce" odbiega od tego schematu. Sielsko - anielskie życie ziemiańskie pojawia się we wspomnieniach autorki, ale to tylko reminescencja czegoś co już nigdy nie wróci, a stanowi kontrast do rzeczywistości w jakiej przyszło jej życ.
Elżbieta z Zaleskich Dorożyńska dośc wcześnie stała się właścicielką kilku majątków ziemskich na Podolu i Wołyniu. Historia nie była jednak łaskawa dla tej młodej dziewczyny. Lata 1917 - 1921 to okres, gdy zaczyna się tworzyc nowa Ukraina, dodatkowo do głosu dochodzą elementy bolszewickie. Przez kresowe ziemie maszerują różne wojska, grasują bandy, chłopi są niechętni. Polska, która dopiero odzyskała niepodległośc dośc słabo upomina się o swe dawne ziemie. W tym historycznym chaosie autorka wspomnień, która postanawia zachowac swe dawne majątki za wszelką cenę,  chcąc aby przetrwała w nich polskośc. Z pasją angażuje się w działalnośc społeczną: zarządza polskimi szkołami, prowadzi szpital, ukrywa uciekinierów, opowiada pozostałym w okolicy Polakom  o tym jak teraz wygląda wolna Polska. Jednocześnie musi troszczyc się o chorego ojca, zapewnic aprowizację dworu, balansując na cienkiej linie utrzymywac poprawne stosunki z każdą nową władzą. Dużo tego jak na wychuchaną panienkę, która do tej pory żyła w zbytku i luksusie.
Książka ta to zapis ciężkich zmagań o zachowanie tego co w życiu człowiek najważniejsze: honoru, godności, człowieczeństwa. Czytając nie raz zadawałam sobie pytanie: dlaczego autorka tam została? Dlaczego będąc już w Polsce wróciła na Ukrainę? Dlaczego? Odpowiedź jest banalnie prosta. Tam był jej dom.